- spłynąć
- dk Vb, \spłynąćnę, \spłynąćniesz, spłyń, \spłynąćnął, \spłynąćnęła, \spłynąćnęli, \spłynąćnąwszy - spływać ndk I, \spłynąćam, \spłynąćasz, \spłynąćają, \spłynąćaj, \spłynąćał1. «o cieczy: płynąc opuścić się na dół; ściec»
Woda spływa kanałem.
Potok spływa z gór.
Krople deszczu spływają po szybie.
Pot spływał z czoła.
Łzy spłynęły po policzkach.
◊ Coś (słowa, napomnienia, zdarzenia, przeżycia itp.) spływa (spływają) po kimś (jak woda po gęsi) «coś nie wywiera na kimś wrażenia, ktoś nie przejmuje się czymś»◊ Otucha, radość, spokój, ukojenie, uspokojenie spływa na kogoś, do czyjegoś serca, w czyjeś serce «ktoś nabiera otuchy, doznaje radości, ukojenia; uspokaja się»◊ Słowa, prośby spływają komuś z warg, z pióra «ktoś wygłasza, pisze słowa, prośby (zwykle z łatwością, płynnie)»◊ Spływać krwią, potem «zalewać się, pokrywać się obficie krwią, potem»◊ Sen spływa (komuś) na powieki «ktoś zasypia»przen.Mrok spłynął na ziemię.
Mgła spłynęła na łąkę.
2. «o lodowcu, o materiale zwietrzelinowym nasiąkniętym wodą: zsuwać się po powierzchni pochyłej, spadzistej»3. «posuwać się, przesuwać się po powierzchni wody, zwykle z prądem; płynąć w d󳻣odzie spływają z prądem rzeki.
Tratwy spłynęły do Gdańska.
4. zwykle ndk «zwieszać się, zwisać, opadać»Włosy spływały jej na plecy.
Słownik języka polskiego . 2013.