- spocząć
- dk Xc, spocznę, spoczniesz, spocznij, \spocząćczął, \spocząćczęła, \spocząćczęli, \spocząćcząwszy - spoczywać ndk I, \spocząćam, \spocząćasz, \spocząćają, \spocząćaj, \spocząćał1. podn. książk. «usiąść, położyć się, zwykle dla odpoczynku, nabrania sił; czasem też: odpocząć»
Spoczęła na kanapie.
Spoczywał w fotelu.
∆ Spocznij! «komenda wojskowa, odwołująca stanie na baczność»∆ Stać na spocznij «stać w szeregu w postawie swobodnej»◊ Spocząć na laurach «zaprzestać jakiejś działalności, zadowoliwszy się pierwszymi osiągnięciami»◊ Spocząć w grobie, na cmentarzu «zostać pochowanym»◊ Spocząć, spoczywać na wieki, na zawsze, snem wiecznym «umrzeć, nie żyć»◊ Nie spocząć, aż, dopóki, póki… «nie dać za wygraną, nie zaprzestać czegoś; doprowadzić do końca»◊ Niech pan (pani) spocznie, proszę spocząć «zwrot grzecznościowy: niech pan (pani) usiądzie, siada; proszę usiąść»2. podn. książk. «zostać gdzieś położonym, umieszczonym, wspartym na czymś; znaleźć się gdzieś»Dokument spoczywał w sejfie.
Ręce chorego spoczywały na kołdrze.
◊ Coś (czyjś los, jakaś sprawa) spoczywa w czyichś rękach «coś wchodzi w zakres czyichś obowiązków, należy do czyichś kompetencji, mieści się w czyichś możliwościach»◊ Czyjś wzrok, czyjeś oczy spoczęły na kimś, na czymś «czyjś wzrok zatrzymał się na kimś, na czymś, ktoś spojrzał na kogoś, na coś»
Słownik języka polskiego . 2013.