- spuścić
- dk VIa, spuszczę, \spuścićcisz, spuść, \spuścićcił, spuszczony - spuszczać ndk I, \spuścićam, \spuścićasz, \spuścićają, \spuścićaj, \spuścićał, \spuścićany1. «puścić coś z góry w dół, pochylić ku dołowi, obniżyć, zrzucić, zsunąć»
Spuścić głowę.
Spuścić rękę podniesioną do góry.
Podnieść spuszczoną roletę.
Spuścić szalupę na wodę.
Spuszczać zwodzony most.
∆ Spuścić oczko «zmniejszyć w robocie dziewiarskiej lub siatkarskiej liczbę oczek o jedno przez przerobienie dwu oczek»∆ Spuścić psa (z łańcucha, ze smyczy) «puścić psa wolno, odwiązać, uwolnić psa»◊ Spuścić oczy, wzrok, wejrzenie «spojrzeć w dół pochylając głowę»◊ Nie spuścić kogoś, czegoś z oczu (z oka) «nie przestać nieustannie na kogoś, na coś patrzeć, ani na chwilę nie przestać kogoś, czegoś obserwować»◊ pot. Spuścić komuś lanie «zbić, wychłostać kogoś, dać komuś baty, cięgi»◊ Spuścić nos na kwintę «zmartwić się, stracić humor, stracić pewność siebie»◊ Spuścić z tonu «zmniejszyć swoje wymagania, spokornieć»2. «odprowadzić z czegoś jakiś płyn»Spuścić wodę z wanny.
Spuszczać wodę ze stawu.
3. pot. «sprzedać coś po niewysokiej cenie; zbyć»Spuścić komuś używany kożuch.
4. pot. «zniżyć cenę; opuścić»Spuścić cenę.
spuścić się - spuszczać się1. «zjechać w dół, zsunąć się, zniżyć się albo zostać opuszczonym w dół»Spuścić się z okna po linie.
Słońce spuszczało się ku zachodowi.
◊ przestarz. Spuścić się na kogoś, na coś «zaufać, że ktoś dobrze wykona zleconą mu pracę, że coś okaże się dobre, wartościowe, sprawne; zdać się na kogoś, na coś»2. «o oczku w dzianinie: spruć się»Spuściły się oczka w pończosze.
Słownik języka polskiego . 2013.
