- srebro
- n III, Ms. \srebrobrze; lm D. \srebrober1. «(Ag) pierwiastek chemiczny z podgrupy miedziowców, liczba atomowa 47, metal szlachetny, biały, o pięknym połysku, miękki, ciągliwy, kowalny; występuje w stanie rodzimym, w postaci minerałów oraz jako domieszka w rudach ołowiu, cynku i miedzi; stosowany jest do wyrobu monet, biżuterii, do srebrzenia metali nieszlachetnych itp.; związki srebra mają zastosowanie w fotografice i lecznictwie»
Bransoletka ze srebra.
Koral oprawny w srebro.
Srebrem nabijana uprząż.
Bromek srebra.
Chlorek srebra.
Związki srebra.
∆ Nowe srebro «stop miedzi z niklem i cynkiem barwy lśniącosrebrzystej, odporny na korozję, używany do wyrobu sprzętu medycznego, nakryć stołowych itp.; alpaka, argentan»∆ pot. Żywe srebro «rtęć»przen. «ktoś bardzo żywy, ruchliwy»□ Mowa jest srebrem, a milczenie złotem.przen. «blask, połysk, odblask srebrny»Srebro księżyca.
2. «wyroby, naczynia ze srebra, nici z dodatkiem srebra»Srebro stołowe.
Srebra rodzinne.
Czyścić srebra.
Jadać na srebrach.
Kaftan haftowany srebrem.
Słownik języka polskiego . 2013.