bujać

ndk I, \bujaćam, \bujaćasz, \bujaćają, \bujaćaj, \bujaćał, \bujaćany - rzad. bujnąć dk Va, \bujaćnę, \bujaćniesz, \bujaćnij, \bujaćnął, \bujaćnęła, \bujaćnęli, \bujaćnięty, \bujaćnąwszy

1. tylko ndk «unosić się w powietrzu, fruwać, latać»

Ptaki bujają w błękicie, po niebie.

Szybowiec buja w obłokach.

◊ pot. Bujać w obłokach «być pogrążonym w marzeniach, być dalekim od realnego życia; marzyć»

2. tylko ndk «korzystać z całkowitej swobody, wałęsać się, biegać swobodnie»

Bujać po lasach, po łąkach.

Bujać na wczasach.

3. tylko ndk «bujnie, wysoko rosnąć»

Trawa warzywa, zboże buja.

4. «kołysać, huśtać, chwiać»

Bujać dziecko, hamak, kołyskę.

Bujać nogą.

Fala buja łodzią.

∆ Fotel bujany «fotel na biegunach»

5. pot. «zmyślać, kłamać, oszukiwać kogo»

Umiał bujać.

Przestań nas bujać.

Ale nas bujnął!

bujać się - rzad. bujnąć się

1. «kołysać się, huśtać się; chwiać się»

Bujać się na huśtawce, w fotelu.

Bujać się na wietrze.

2. tylko ndk, uczn. «kochać się, podkochiwać się w kim»

Bujała się w koledze.