- stoczyć
- dk VIb, \stoczyćczę, \stoczyćczysz, stocz, \stoczyćczył, \stoczyćczony - staczać ndk I, \stoczyćam, \stoczyćasz, \stoczyćają, \stoczyćaj, \stoczyćał, \stoczyćany1. «tocząc zsunąć coś z góry, zepchnąć w dół»
Stoczyć kamień do rowu.
Staczać beczki po pochylni.
2. «rozegrać, przeprowadzić (zwykle w odniesieniu do bitwy, walki, boju itp.)»Stoczyć pojedynek, potyczkę, utarczkę.
Stoczyć zacięty bój z wrogiem.
przen.Staczał boje z kolegami o byle drobiazg.
3. tylko dk «zniszczyć przez toczenie, gryzienie, drążenie; spowodować spróchnienie, rozpad»Korniki stoczyły drewno.
Rdza stoczyła metal.
stoczyć się - staczać się «tocząc się, zsuwając się spaść niżej»Kamień stoczył się z góry.
Stoczył się po ciemku ze schodów.
Łza stoczyła się po policzku.
◊ Stoczyć się na (samo) dno «doprowadzić się do nędzy, do upadku moralnego»
Słownik języka polskiego . 2013.