- stroić
- ndk VIa, stroję, stroisz, strój, stroił, strojony1. «ubierać (kogoś) elegancko, starannie, wytwornie; ozdabiać, przystrajać coś»
Stroić kogoś w futra i biżuterię.
Stroić pannę młodą do ślubu.
Stroić choinkę.
2. «stanowić ozdobę, przybranie; zdobić»Koronki stroiły suknię.
Diadem stroił jej głowę.
3. «nadawać instrumentom muzycznym właściwy ton przez odpowiednie naciąganie strun»Stroić fortepian, skrzypce.
4. rad. «zmieniać częstotliwość rezonansową obwodu w celu zrównania jej z określoną wartością częstotliwości (szczególnie z częstotliwością źródła prądu) przez zmianę indukcyjności cewki lub pojemności kondensatora obwodu»Stroić odbiornik radiowy.
5. daw. «robić, wyprawiać, wyrabiać; przyrządzać»dziś tylko we fraz. Stroić kpiny, drwinki, figle, żarty (z kogoś, z czegoś) «kpić, figlować, żartować»◊ Stroić miny «robić, przybierać różne miny (zwykle w celu zwrócenia na siebie uwagi)»◊ przestarz. Stroić ceregiele, fanaberie, fochy, fumy «grymasić, dąsać się, droczyć się»stroić się «ubierać się starannie, elegancko, wytwornie; przyozdabiać się czymś, upiększać się»Stroić się na bal, na wesele.
Lubiła się stroić.
Żona stroi się w alkierzu, chce się wydać urodziwa. (Wyspiański)
◊ Stroić się w cudze piórka «przypisywać sobie cudze zasługi, popisywać się nimi»
Słownik języka polskiego . 2013.