stulić

dk VIa, \stulićlę, \stulićlisz, stul, \stulićlił, \stulićlony - stulać ndk I, \stulićam, \stulićasz, \stulićają, \stulićaj, \stulićał, \stulićany

«delikatnie zewrzeć coś, zbliżyć do siebie, powodując zamknięcie się lub zmniejszenie powierzchni czegoś; skulić, skurczyć, ścisnąć»

Stulić dłonie, ramiona.

Koń stula uszy.

Pies stulił ogon.

Motyl stulił skrzydła.

Stulone płatki róży.

◊ Stulić uszy «stać się potulnym, pokornym; przestraszyć się»

◊ posp. Stulić gębę, pysk (zwykle w rozkaźniku) «przestać mówić; zamilknąć»

przen.

Sen stulił mu powieki.

stulić się - stulać się «zamknąć się, zewrzeć się; skulić się»

Kwiaty stulały się przed nocą.