- szczęście
- n I, blm1. «pomyślny los, pomyślność, powodzenie»
Rokowania toczyły się ze zmiennym szczęściem.
Coś, ktoś przynosi szczęście.
Mieć szczęście do interesów, do pieniędzy.
Spróbować w czymś szczęścia.
◊ Dziecko szczęścia «o człowieku, któremu wszystko w życiu układa się pomyślnie»◊ Łut szczęścia «odrobina powodzenia, pomyślności warunkująca udanie się czegoś»◊ Dać coś komuś na szczęście «dać coś komuś na pamiątkę życząc szczęścia»◊ Mieć szczęście do ludzi «być lubianym, cieszyć się ogólną sympatią»◊ Szczęście dopisuje, służy komuś «komuś się szczęści, wszystko się komuś pomyślnie układa»◊ Szczęście odstępuje, zawodzi kogoś, odwraca się od kogoś «komuś zaczyna się źle powodzić, komuś przestaje się szczęścić»◊ pot. Pieskie szczęście «brak szczęścia; pech»□ Głupi ma szczęście.□ Kto ma szczęście w kartach, ten nie ma szczęścia w miłości.□ Lepszy funt (łut) szczęścia niż cetnar (funt) rozumu.□ Odważnym szczęście sprzyja.2. «uczucie zadowolenia, upojenia, radości; szczęśliwość; to wszystko, co wywołuje ten stan»Szczęście domowe, małżeńskie, osobiste, rodzinne.
Zakosztować, zaznać szczęścia.
Zakłócić, zamącić komuś szczęście.
Nic już komuś do szczęścia nie brakuje.
Szczęście kogoś spotkało.
3. «zbieg, splot pomyślnych okoliczności, szczęśliwe zrządzenie losu, pomyślny traf, przypadek»Mieć szczęście w grze, w zawodach.
Dzięki wyjątkowemu szczęściu nie doszło do wypadku.
O wygraniu na loterii decydowało szczęście.
Szczęście, że dziecko się odnalazło.
◊ Na los szczęścia «licząc na szczęśliwy przypadek, ryzykując; jak wypadnie, na chybił trafił»◊ Szczęście w nieszczęściu «szczęśliwy przypadek, który sprawił, że nieszczęście nie było tak groźne jak się wydawało»◊ Szczęściem; na (całe) szczęście, (to) szczęście, że… «pomyślnym zbiegiem okoliczności, szczęśliwym zrządzeniem losu; szczęśliwie»
Słownik języka polskiego . 2013.