szczyt

m IV, D. -u, Ms. szczycie; lm M. -y

1. «najwyżej wzniesiona część góry, najwyższy punkt jakiegoś obiektu; wierzchołek, czubek»

Skalny, nagi, spiczasty szczyt.

Szczyt góry a. szczyt górski.

Szczyt wulkanu.

Szczyt masztu, słupa.

Szczyt schodów.

Wejść na szczyt drabiny.

Zdobywać szczyty Tatr, Alp.

∆ Szczyt łóżka «ścianka łóżka w głowach zwykle wyższa od przeciwległej ścianki»

∆ Szczyt stołu «każdy z krótszych boków stołu (prostokątnego)»

∆ anat. Szczyty płuc «górne części płuc»

2. «najwyższy stopień, górna granica, punkt kulminacyjny czegoś; zenit, maksimum»

Szczyt szczęścia, sławy, dobrobytu.

Szczyt egoizmu, głupoty, banału, bezczelności.

Szczyt napięcia.

Szczyt poezji, piękna.

Dotrzeć do szczytu kariery, powodzenia.

Coś jest szczytem czyichś możliwości.

Czyjeś wzburzenie, uniesienie osiąga szczyt.

Jakieś państwo było u szczytu potęgi.

Jego samowola sięgała szczytu a. dochodziła do szczytu.

∆ Godziny szczytu «okres największego obciążenia sieci elektrycznej, linii komunikacyjnych itp.»

∆ Konferencja, spotkanie na szczycie «konferencja, spotkanie przedstawicieli najwyższych władz państwowych dwóch lub kilku państw (np. szefów rządów)»

◊ (To jest) szczyt wszystkiego! «(to jest) rzecz niezwykła, nadzwyczajna, nie spotykana!; (to jest) najwyższy stopień czegoś!»

3. «trójkątne pole poprzecznej ściany budynku ograniczone krawędziami dachu dwuspadowego; trójkątny element dekoracyjny stosowany jako zwieńczenie w architekturze (np. w portalu, w otworze okiennym), w meblarstwie, rzemiośle artystycznym itp.»

Szczyt gotycki, renesansowy.

Szczyt portalu.

Dom stoi szczytem do ulicy.