- byle
- «spójnik»a) «przyłączający zdania lub ich części, oznaczające cel lub skutek, ku któremu zmierza czynność zdania nadrzędnego; wzmocnione aby, aby tylko; także: oznaczające warunek, zwykle pożądany»
Bylem mógł, przyjadę.
Poradzę sobie, bylebym wyzdrowiała.
Szedł naprzód byle dalej.
Zrobi wszystko, byle dopiąć swego.
◊ Pracować, robić, pisać itp. byle zbyć «pracować itd. niedbale, niestarannie»b) «przyłączający zdania lub ich części, ograniczające treść zdania poprzedniego»Byle dopaść do lasu, a umkniemy pogoni.
Mów śmiało wszystko, byle prawdę.
byle «partykuła występująca przed rzeczownikiem lub zaimkiem (zastępującym rzeczownik, przymiotnik lub przysłówek), oznaczająca zwykle nieprzywiązywanie wagi do wyboru czegoś, obojętność na zalety, wady itp.; jeden z wielu, jakikolwiek; lichy, pośledni»Cieszyła się byle drobnostką.
Kładł rzeczy byle gdzie.
Śmiał się z byle czego.
Nie zadawał się z byle kim.
Zrobić co byle jak.
◊ Nie byle kto, nie byle co, nie byle jaki, nie byle jak «wyrażenia podkreślające ważność, wartość kogoś, czegoś; wyróżnianie się czymś»Był to nie byle kto.
Nie byle jaki z niego artysta.
Taki dorobek, to nie byle co.
Słownik języka polskiego . 2013.