świadek

m III, DB. \świadekdka, N. \świadekdkiem; lm M. \świadekdkowie, DB. \świadekdków

1. «osoba powołana przez sąd w celu złożenia zeznań dotyczących okoliczności rozpatrywanej sprawy; osoba obecna przy dokonującym się akcie prawnym; sekundant w pojedynku»

Świadek oskarżenia, obrony.

Podać, wezwać kogoś na świadka.

Powoływać kogoś na świadka albo w charakterze świadka.

Być świadkiem w sądzie, na ślubie, w pojedynku.

Zeznania świadków w sądzie.

2. «osoba obecna przy czymś, mogąca stwierdzić to, co widziała, świadczyć o tym, przy czym była»

Mimowolny, naoczny, przypadkowy świadek.

Niepotrzebny, niepożądany świadek.

Świadek kłótni, sporu, wypadku, zajścia.

Coś odbywa się, robi się, dzieje się przy świadkach.

∆ rel. Świadek Jehowy «członek ugrupowania religijnego powstałego w 1872 r. w Stanach Zjednoczonych, nie uznającego obrzędów religijnych poza czytaniem Biblii i chrztem przez zanurzenie; w lm nazwa tego ugrupowania»

◊ Bez świadków «sam na sam z kimś»

◊ Bóg (mi) świadkiem «rodzaj zaklęcia, przysięgi (że się mówi prawdę)»

◊ Brać kogoś na świadka «zwracać się do kogoś z prośbą o potwierdzenie jakiejś okoliczności, jakichś faktów»