- tajemnica
- ż II, DCMs. \tajemnicacy; lm D. \tajemnicaic1. «rzecz (sprawa, fakt, wiadomość), której nie należy rozgłaszać, która nie powinna wyjść na jaw, sekret; określona przez przepisy prawne wiadomość, której poznanie lub ujawnienie jest zakazane przez prawo; nieujawnianie, ukrywanie czegoś»
Cudza tajemnica.
Tajemnica rodzinna.
Wyznać, zdradzić komuś tajemnicę.
Otoczyć coś tajemnicą.
∆ Tajemnica korespondencji «zasada, że wiadomości, zawarte w cudzym piśmie oraz przekazywane telegraficznie i telefonicznie przeznaczone są wyłącznie dla określonego adresata»∆ Tajemnica lekarska «obowiązek lekarza nakazujący nieujawnianie osobom postronnym wszystkiego, czego dowiedział się o chorym w związku z wykonywaniem zawodu»∆ Tajemnica państwowa «w prawie polskim: wiadomość, której ujawnienie osobom nieuprawnionym może narazić na szkodę bezpieczeństwo albo interesy polityczne lub gospodarcze państwa»∆ Tajemnica służbowa «w prawie polskim: wiadomość, z którą pracownik zapoznał się w związku z wykonywaną pracą, a której ujawnienie może zaszkodzić interesom społeczeństwa»∆ rel. Tajemnica spowiedzi «obowiązek spowiednika nierozgłaszania i nierobienia żadnego użytku z tego, co usłyszy od penitenta»◊ Publiczna tajemnica, tajemnica poliszynela «rzecz, która miała być tajemnicą, ale jest wszystkim znana»◊ Dochować tajemnicy, zachować tajemnicę «nie zdradzić sekretu, nie ujawnić czegoś»◊ Dopuścić, przypuścić kogoś do tajemnicy «wtajemniczyć kogoś, wyznać coś, komuś»◊ Uchylić rąbka tajemnicy «ujawnić coś niecoś z rzeczy ukrywanych, wyjawić część tajemnicy»◊ Trzymać, chować, robić itp. coś w tajemnicy «nie ujawniać czegoś, ukrywać coś»2. «rzecz tajemna, zagadkowa, niezbadana; w lm: tajniki, arkana»Przyszłość to tajemnica.
Zgłębić tajemnice przyrody.
Posiąść tajemnice zawodu.
Uczyć się tajemnic sztuki.
Słownik języka polskiego . 2013.
