teren

m IV, D. -u, Ms. \terennie; lm M. -y

1. «część powierzchni ziemi wraz z jej rzeźbą i pokryciem; miejsce występowania, zasięgu, odbywania się czegoś; obszar, okolica»

Teren błotnisty, górzysty, pustynny, stepowy.

Teren uprawny.

Tereny lodowcowe, wulkaniczne.

Tereny turystyczne, myśliwskie, leśne.

Tereny przemysłowe.

Tereny roponośne.

Teren budowy.

Teren szkoły.

Teren wojskowy.

Teren fabryczny.

Teren fabryki.

Mieszkać na terenie fabryki.

Teren do zabawy, do odpoczynku.

Tereny pod zabudowę.

Wytyczać, wymierzać, zniwelować teren.

∆ Teren odkryty, otwarty «teren, na którym nie ma lasów, większych wzniesień ani zabudowań»

∆ Tereny zielone «grunty pokryte roślinnością służące ludności miast jako miejsce wypoczynku»

∆ Teren zakryty «teren, na którym są lasy, wzniesienia, zabudowania ograniczające widoczność»

∆ geogr. Rzeźba terenu «ukształtowanie powierzchni ziemi na skutek działania czynników zewnętrznych, np. erozji, akumulacji rzecznej, lodowcowej, działania wiatru oraz wewnętrznych, np. wybuchów wulkanicznych, ruchów górotwórczych»

∆ bud. Uzbroić teren «wyposażyć przeznaczony pod zabudowę teren w podziemne instalacje wodociągowe, kanalizacyjne, elektryczne itp.»

◊ Przygotować teren «stworzyć odpowiednie warunki do czegoś, utorować drogę czemuś»

2. pot. «obszar podległy komuś, czemuś, objęty sferą czyjegoś działania; władze, ośrodki prowincjonalne w stosunku do władz, ośrodków centralnych»

Potrzeby, możliwości terenu.

Jechać, udawać się w teren.

Pracować w terenie.

‹fr.›