traktować

ndk IV, \traktowaćtuję, \traktowaćtujesz, \traktowaćtuj, \traktowaćował, \traktowaćowany

1. «postępować, obchodzić się z kimś albo z czymś w pewien określony sposób, odnosić się do kogoś albo czegoś w jakiś sposób»

Traktować kogoś dobrze, źle, oschle, pogardliwie.

Traktować kogoś po ludzku, po koleżeńsku.

◊ Traktować kogoś albo coś po macoszemu «traktować kogoś albo coś gorzej niż kogoś innego, niż inną rzecz, nie poświęcać komuś albo czemuś należytej troski, uwagi»

◊ Traktować kogoś z góry «odnosić się do kogoś z wyższością»

◊ Traktować kogoś przez nogę «traktować kogoś lekceważąco, pogardliwie»

◊ Traktować życie lekko «postępować lekkomyślnie, beztrosko, niczym się nie przejmując»

2. «czynić coś przedmiotem rozważań, rozprawy, omawiać coś»

Książki traktujące o filozofii.

3. chem. «działać na jakąś substancję inną substancją chemiczną w celu jej oczyszczenia, oddzielenia części niepotrzebnych, poznania jej właściwości, otrzymania nowych substancji»

4. przestarz. «częstować, ugaszczać, raczyć»

Traktować kogoś kolacją.

traktować się

1. «traktować jeden drugiego, odnosić się do siebie w jakiś sposób, mieć do siebie jakiś stosunek»

Traktowali się serdecznie, życzliwie, przyjaźnie.

2. przestarz. «częstować, ugaszczać się wzajemnie»

‹z łc.›