- trop
- Im IV, D. -u, Ms. \troppie; lm M. -y«odbicie stopy zwierzęcia na ziemi lub śniegu; ślad»
Świeży trop.
Trop zajęczy.
Trop wilka, jelenia.
∆ łow. Trop gonny «trop zwierzęcia w biegu, pomykającego, galopującego»◊ Być na tropie (czegoś, czyimś); wpaść, trafić na trop (czegoś, czyjś) «poszukując kogoś lub czegoś trafić na ślad; wyśledzić, wykryć kogoś, coś»◊ Iść, podążyć itp. w trop, w tropy za kimś; iść czyimś tropem (tropami) «iść, podążać tuż za kimś, tą samą drogą, kierując się jego śladami»◊ Iść, chodzić za kimś trop w trop «iść, chodzić tuż za kimś bez przerwy, nie odstępując go ani na krok, nie tracąc go z oczu; iść, chodzić za kimś krok w krok»◊ Naprowadzić na trop (czyjś, czegoś) «ułatwić odnalezienie, wyśledzenie kogoś, odkrycie czegoś»◊ Zbić kogoś z tropu «pozbawić kogoś pewności siebie, wprawić w zakłopotanie; zmieszać, stropić»◊ Zmylić trop, tropy; sprowadzić z tropu «klucząc wprowadzić w błąd ścigających; zatrzeć ślady, zwieść pogoń»IIm IV, D. -u, Ms. \troppie; lm M. -y1. lit. «wyraz lub zwrot w znaczeniu przenośnym, tworzący zwrot stylistyczny (np. alegoria, hiperbola, metafora)»2. muz. tropy «wstawki melodyczne dodawane wraz z nowym tekstem do melodii chorałowej, głównie w formie sylabicznej, rzadziej w postaci melizmatu; rozpowszechnione w IX-XIII w.»‹łc. z gr.›
Słownik języka polskiego . 2013.