tryb

m IV, D. -u, Ms. \trybbie; lm M. -y

1. «ustalony porządek, zwyczaj załatwiania określonych spraw; metoda postępowania, sposób, system»

Tryb postępowania, załatwiania czegoś.

Sprawa została załatwiona w trybie przyśpieszonym.

Wszystko idzie, toczy się swoim, zwykłym trybem.

Prowadzić spokojny, siedzący, osiadły itp. tryb życia.

∆ praw. Tryb doraźny (sądzenia), tryb postępowania doraźnego «postępowanie sądowe polegające na uproszczeniu procedury oraz natychmiastowym wydaniu i wykonaniu wyroku z wyłączeniem środków odwoławczych»

∆ W trybie jakimś (np. odwoławczym) «zwykle w języku prawniczym: zgodnie z przepisami, z ustawą»

2. zwykle w lm «zęby na kole zębatym lub rowki na walcu lub stożku»

przen.

Dostać się w tryby biurokracji.

3. jęz. «kategoria gramatyczna oznaczająca stosunek osoby mówiącej do treści zdania, wyrażony formami fleksyjnymi czasownika»

∆ Tryb orzekający, tryb oznajmujący «tryb czasownika wyrażający obiektywny stosunek mówiącego względem wypowiadanej treści, wskazujący, że osoba mówiąca uważa tę treść za rzeczywistą»

∆ Tryb przypuszczający, tryb warunkowy «tryb czasownika wskazujący, że mówiący traktuje treść zdania nie jako rzeczywistą, tylko możliwą, wyrażający niepewność i warunkowość akcji czasownika; składa się z imiesłowu czasu przeszłego i partykuły by, przybierającej końcówki osobowe»

∆ Tryb rozkazujący «tryb czasownika wyrażający rozkaz, polecenie, życzenie lub przyzwolenie osoby mówiącej»

4. muz. «typ skali, gamy lub tonacji, np. tryb durowy lub molowy»

‹niem.›