- trzepać
- ndk IX, \trzepaćpię, \trzepaćpiesz, trzep, \trzepaćał, \trzepaćany - trzepnąć dk Va, \trzepaćnę, \trzepaćniesz, \trzepaćnij, \trzepaćnął, \trzepaćnęła, \trzepaćnęli, \trzepaćnięty, \trzepaćnąwszy1. «uderzać, potrząsać czymś z rozmachem»
Ryba trzepie ogonem.
Gęsi trzepią skrzydłami.
2. zwykle ndk «uderzać w coś, najczęściej trzepaczką, potrząsać czymś w celu usunięcia kurzu, oczyszczenia z czegoś»Trzepać dywan trzepaczką.
Trzepali koc mocno trzymając za rogi.
3. pot. «zadawać ciosy, razy, bić»Trzepnąć kogoś w głowę, w kark po głowie, po karku.
Trzepał go pasem za każde przewinienie.
4. tylko ndk, pot. «mówić szybko, często bezmyślnie, bez zastanowienia»Trzepać wiersz, pacierz.
Trzepać po francusku.
Trzepać językiem.
Trzepać byle co, o byle czym.
5. tylko ndk «oczyszczać włókna lnu, konopi z paździerzy; oczyszczać bawełnę przed przędzeniem»trzepać się - trzepnąć się1. «uderzać siebie samego w jakąś część ciała»Trzepnął się dłonią w kolano.
Trzepnął się głową o kant stołu.
2. «wykonywać nieskoordynowane ruchy, szczególnie w wodzie, piasku (zwykle o rybach, ptakach)»Szczupak się trzepie w sieci.
Wróbel trzepał się w piasku.
Słownik języka polskiego . 2013.