typ

m IV, D. -u, Ms. \typpie; lm M. -y

1. «model, wzór, któremu odpowiada pewna seria przedmiotów, ludzi, zjawisk, form»

Ciekawy, antypatyczny, zabawny typ człowieka.

Oryginalny typ urody.

Filmy jednego typu.

Broń, samochód dawnego, starego typu.

Szkoły wszystkich typów.

◊ Być w czyimś typie, być czyimś typem «odpowiadać czyjemuś gustowi, upodobaniom, podobać się komuś»

2. «osoba skupiająca w sobie charakterystyczne cechy ludzi pewnej kategorii, np. jakiegoś zawodu, jakiegoś środowiska, jakichś zamiłowań»

Typ naukowca.

Typ uczonego, intelektualisty.

Typ społecznika.

Typ nowoczesnej dziewczyny.

Typ człowieka charakterystyczny dla danej epoki.

3. «charakterystyczna budowa, fizjonomia człowieka związana z jego odmianą, przynależnością etniczną; osoba mająca taką budowę, fizjonomię»

Typ orientalny.

Typ południowopolski.

Południowy typ urody.

Dziewczyna podobna w typie do Greczynki.

∆ biol. Typ antropologiczny «osobnik o określonej kombinacji cech budowy fizycznej, głównie mózgoczaszki, twarzy oraz cech pigmentacyjnych (np. typ nordyczny, negroidalny)»

4. «postać literacka mająca cechy ponadindywidualne, właściwe jakiejś grupie ludzi lub tradycyjnie powtarzanemu wzorowi bohatera literackiego»

Typy szekspirowskie.

Molierowski typ skąpca.

Główne typy kobiece w powieści.

5. DB. -a; lm D. -ów, B.=M. a. D.

pot. «człowiek bliżej nieokreślony, jakiś człowiek (najczęściej z odcieniem ujemnym); osobnik, indywiduum»

Niewyraźny, podejrzany typ.

Niebezpieczny typ.

◊ Typ spod ciemnej gwiazdy «o człowieku złym, podłym, bez żadnej etyki; łotr, łajdak»

6. tylko w lm, pot. «konie typowane na zwycięzców w wyścigach»

Moje typy na następne wyścigi.

7. biol. «jednostka klasyfikacyjna w systematyce organizmów, niższa od królestwa, obejmująca gromady roślin i zwierząt»

8. psych. «jednostka klasyfikacyjna obejmująca osobniki o wyrazistych cechach psychicznych lub psychicznych i fizycznych; osobnik o wyrazistych takich cechach»

Typ asteniczny.

Typ choleryczny.

Typ wzrokowy, słuchowy człowieka.

‹łac. z gr.›