tytuł

tytuł
m IV, D. -u, Ms. \tytułule; lm M. -y
1. «napis, nagłówek książki, dzieła literackiego, naukowego lub poszczególnych jego rozdziałów, nazwa czasopisma, artykułu, także nazwa sztuki teatralnej, filmu, utworu muzycznego, jakiejś imprezy itp.; nagłówek wyjaśniający treść utworu, nawiązujący do treści utworu lub jego części, umieszczany na początku odnośnego tekstu; środowiskowo (w języku księgarzy lub wydawców): samodzielne dzieło albo jego tom, pozycja wydawnicza»

Ciekawy, oryginalny tytuł.

Nic nie mówiący tytuł.

Tytuł książki.

Praca, książka pod jakimś tytułem.

Przejrzeć tytuły czasopism.

W tygodniku czytał tylko tytuły.

Wydano wiele interesujących tytułów.

Biblioteka szkolna liczyła parę tysięcy tytułów.

2. «zdobyta, uzyskana godność, stopień naukowy, zawodowy, także zajmowane stanowisko, pełniona funkcja, pełniony urząd; w społeczeństwie feudalnym lub burżuazyjnym: dziedziczna lub nadana nazwa rodowa (np. hrabia, baron), oznaczająca godność dożywotnią lub dziedziczną»

Tytuł naukowy.

Tytuł arystokratyczny, dziedziczny, szlachecki.

Tytuł profesora, doktora.

Tytuł inżyniera, lekarza.

Tytuł hrabiego, księcia.

Tytuły mistrzowskie zdobyło pięciu zawodników.

Rektorowi wyższej uczelni przysługuje tytuł: magnificencja.

∆ Tytuł honorowy «tytuł nadawany komuś dla uczczenia go, lecz nie zobowiązujący do pełnienia funkcji związanych z tym tytułem»
□ Co po tytule, gdy pusto w szkatule.
3. «podstawa czegoś; powód, racja»

Mieć tytuł do chwały.

Dostać pieniądze tytułem zaliczki.

Rozporządzał majątkiem z tytułu starszeństwa.

∆ praw. Tytuł egzekucyjny «orzeczenie sądu, ugoda lub akt (np. notarialny) uprawniający do egzekucji sądowej w postępowaniu cywilnym»
∆ Tytuł własności «podstawa prawna wyłącznego korzystania i rozporządzania rzeczą; dokument tworzący lub stwierdzający tę podstawę prawną»
‹z łac.›

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • tytuł — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. tytułule {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} nazwa nadana dziełu literackiemu, plastycznemu, muzycznemu, naukowemu, filmowemu, teatralnemu itp. lub części dzieła przez autora …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • profesor — m IV, DB. a, Ms. profesororze; lm M. owie (profesororzy), DB. ów 1. «samodzielny pracownik naukowy prowadzący zajęcia dydaktyczne i badania naukowe w szkole wyższej lub nieakademickim instytucie naukowym; tytuł naukowy przyznawany takiemu… …   Słownik języka polskiego

  • adiunkt — m IV, DB. a, Ms. adiunktkcie; lm M. adiunktkci, DB. ów 1. «tytuł pracownika naukowo dydaktycznego w szkołach wyższych i naukowo badawczego w instytucjach naukowych, wyższy od tytułu starszego asystenta; pracownik mający ten tytuł» Adiunkt katedry …   Słownik języka polskiego

  • asystent — m IV, DB. a, Ms. asystentncie; lm M. asystentnci, DB. ów 1. «osoba pomagająca specjaliście przy wykonywanej przez niego pracy, np. lekarzowi przy operacji» 2. «tytuł pomocniczego pracownika naukowego na wyższej uczelni lub w instytucie naukowo… …   Słownik języka polskiego

  • nadzwyczajny — [wym. nad zwyczajny] nadzwyczajnyni 1. «wybijający się ponad przeciętność, bardzo rzadko się zdarzający; niepospolity, niezwykły, niebywały, wyjątkowy» Nadzwyczajna pamięć, siła. Nadzwyczajne zdolności. Nadzwyczajny człowiek. Nie wydarzyło się… …   Słownik języka polskiego

  • imperator — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. imperatororze; lm M. imperatororzy || owie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dawniej: tytuł dziedzicznego władcy w niektórych monarchiach; cesarz, car (w Rosji); także osoba… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • lord — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. lordrdzie; lm M. owie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} tytuł wyższej szlachty angielskiej noszony przez parów Anglii i członków Izby Lordów, dziedziczony lub nadawany za zasługi; …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • profesor — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. profesororze; lm M. owie || profesororzy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} najwyższy tytuł naukowy przyznawany osobie zajmującej się działalnością naukową z racji jej osiągnięć… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • baron — m IV, DB. a, Ms. baronnie; lm M. owie (baronni), DB. ów «w średniowieczu: możnowładca, bezpośredni wasal króla, później honorowy tytuł szlachecki, niższy od hrabiego, w XIX w. nadawany wybitnym przedstawicielom burżuazji; osoba nosząca taki… …   Słownik języka polskiego

  • bej — m I, DB. a; lm M. owie, DB. ów hist. «w dawnej Turcji: tytuł wyższych urzędników; także tytuł władców Tunezji w okresie protektoratu tureckiego i francuskiego; osoba nosząca ten tytuł» ‹tur.› …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”