- ubocze
- n I; lm D. \uboczeczyprzestarz. «okolica, miejsce położone z boku, nie przy utartych szlakach; ustronie»dziś tylko we fraz. Ktoś mieszka na uboczu; coś np. miasteczko, wieś, kraj leżą na uboczu; dom stoi na uboczu «ktoś mieszka, coś leży, stoi z dala od czegoś, z boku»◊ Rozmawiać z kimś na uboczu «rozmawiać z kimś na stronie, z boku»◊ Być, trzymać się na uboczu «być, trzymać się z dala od jakiegoś środowiska, jakichś wydarzeń; nie angażować się»
Słownik języka polskiego . 2013.