- ubrać
- dk IX, ubiorę, ubierzesz, ubierz, ubrał, ubrany - ubierać ndk I, \ubraćam, \ubraćasz, \ubraćają, \ubraćaj, \ubraćał, \ubraćany1. «włożyć na kogoś albo na coś ubranie, obuwie, nakrycie głowy itp.; odziać»
Ubierać dziecko, lalkę.
Ubrać kogoś w nową sukienkę, w nowe buty, w nowy kapelusz.
przen.Ubrać myśl w słowa.
2. częściej ndk «sprawiać komuś odzież; szyć dla kogoś ubranie, nakrycie głowy itp.; obszywać»Ubierał ją w najmodniejsze stroje.
Ubierał ją słynny projektant mody.
Do ślubu ubrał go słynny krawiec.
◊ Lepiej kogoś żywić niż ubierać «ktoś mniej wydaje na jedzenie niż na ubranie; ktoś woli stroić się niż dobrze jeść»3. «ozdobić, przystroić, przybrać»Ubierać choinkę.
Ubrać tort owocami.
4. tylko dk, pot. iron. «postawić kogoś w trudnej sytuacji»To go ubrali!
Ładnie mnie ubrał!
ubrać się - ubierać się1. strona zwrotna czas. ubrać - ubieraća) w zn. 1:Ubrał się pośpiesznie.
Ubrać się w koszulę, w kożuch, w wieczorową suknię.
∆ Nie mieć w co się ubrać «nie mieć odzieży stosownej na daną okoliczność, mieć mało odzieży»∆ Ubrać się do teatru, do wyjścia, na wycieczkę «włożyć odzież odpowiednią, stosowną do sytuacji, do miejsca»b) w zn. 4:A to się ubrałem!
2. zwykle ndk «kupować, sprawiać sobie odzież, kazać sobie uszyć odzież; nosić na sobie odzież w jakiś sposób, według jakiejś mody»Ubierać się nienagannie, elegancko, starannie.
Ubierać się niestosownie, niedbale.
Ubierał się u najlepszego krawca.
Lubił się ubierać.
∆ Dobrze się ubierać; umieć się ubrać «umieć ładnie dobierać odzież do swego typu urody, do wieku, okoliczności; mieć dobry gust»
Słownik języka polskiego . 2013.