uprzedmiotowiać

a. uprzedmiotawiać ndk I, \uprzedmiotowiaćam, \uprzedmiotowiaćasz, \uprzedmiotowiaćają, \uprzedmiotowiaćaj, \uprzedmiotowiaćał, \uprzedmiotowiaćany - uprzedmiotowić dk VIa, \uprzedmiotowiaćwię, \uprzedmiotowiaćwisz, \uprzedmiotowiaćtów, \uprzedmiotowiaćwił, \uprzedmiotowiaćwiony

1. «czynić coś realnym, obiektywnym, przedmiotowym; obiektywizować»

Praca uprzedmiotowiona.

2. «sprowadzać kogoś do roli przedmiotu, narzędzia»

Uprzedmiotowić partnera.

Czuł się uprzedmiotowiony przez własną żonę.