- urobić
- dk VIa, \urobićbię, \urobićbisz, urób, \urobićbił, \urobićbiony - urabiać ndk I, \urobićam, \urobićasz, \urobićają, \urobićaj, \urobićał, \urobićany1. «nadać czemuś określoną formę, postać, określony kształt; uformować, ukształtować»
Urobić masę betonową.
Urabiać glinę na wyroby.
Urobić żeńską nazwę od wyrazu dziennikarz.
◊ pot. Urobić sobie ręce (po łokcie) «pracując ciężko, intensywnie, zniszczyć swoje zdrowie, zapracować się»przen. «wpłynąć na czyjś rozwój umysłowy, moralny, na zmianę czegoś»Urabiać czyjś charakter.
Urobić sobie (komuś) opinię u kogoś.
Urabiać opinię, sądy o kimś, o czymś.
Urobić kogoś na swoją modłę.
2. «zjednać, pozyskać, przekonać kogoś do czegoś»Urabiać kogoś dla jakiejś sprawy.
Urobić opinię społeczną.
3. górn. «oddzielić, oderwać większe lub mniejsze kawałki skały, kopaliny od calizny (ręcznie, mechanicznie lub za pomocą innych środków)»Urobić węgiel, skałę na kruszywo.
urobić się - urabiać się1. «zostać urobionym, uformowanym, ukształtowanym»Charakter syna urobił się pod wpływem ojca.
Urobiła się o nim krzywdząca opinia.
2. pot. «bardzo zmęczyć się, wyczerpać się pracą, napracować się»Urobić się w polu, przy zwózce drzewa.
Słownik języka polskiego . 2013.