- uronić
- dk VIa, \uronićnię, \uronićnisz, uroń, \uronićnił, \uronićniony1. książk. «dać wypaść, upuścić; zgubić coś małego, drobnego»
Nie uronił ani kropli płynu ze szklanki.
Zbierać pióra uronione przez gęsi.
◊ Uronić łzę (łzy) «zapłakać»2. książk. zwykle z przeczeniem «opuścić, pominąć, przeoczyć»Nie uronił ani słowa z przemówienia, z audycji.
Słownik języka polskiego . 2013.