- utrafić
- dk VIa, \utrafićfię, \utrafićfisz, utraf, \utrafićfił, \utrafićfiony1. «dosięgnąć celu, nie chybić (strzelając, rzucając czymś); trafić»dziś zwykle we fraz. Utrafić w czyjąś czułą strunę «poruszyć sprawy, na które ktoś jest wrażliwy»◊ Utrafić komuś w gust, w smak, w styl, w myśl «odgadnąć czyjś gust, smak, styl, czyjąś myśl; uczynić, powiedzieć, napisać tak, by się komuś podobało»◊ Utrafić w sedno «odgadnąć coś właściwie, określić coś w sposób właściwy, trafny, ująć samą istotę sprawy»2. «wymierzyć, odmierzyć tyle, ile się zamierzało; przybyć, przyjechać w porę, na określony czas»
Utrafić w samą porę.
Nigdy nie mogłam utrafić na samo otwarcie sklepu.
3. pot. «uchwycić podobieństwo do czegoś, dobrze odwzorować coś»Nieźle utrafiony portret.
Słownik języka polskiego . 2013.