- walczyć
- ndk VIb, \walczyćczę, \walczyćczysz, walcz, \walczyćczył1. «toczyć walkę, brać udział w walce, w bitwie, w wojnie; bić się»
Walczyć dzielnie, mężnie, bohatersko, zaciekle, zażarcie.
Walczyć jak lew.
Walczyć do końca, do upadłego, do ostatniego tchu, do ostatniej kropli krwi.
Walczyć na froncie, w pierwszej linii, w okopach, w powietrzu, na morzu.
Walczyć na pięści, na miecze, na bagnety, na białą broń.
Walczyć mieczem, szablą.
Walczyć z bronią w ręku.
Walczyć z wrogiem, z najeźdźcą, z napastnikiem.
Walczyć za ojczyznę, w obronie ojczyzny, o odzyskanie niepodległości.
Walczyć pod czyimś dowództwem, pod czyimiś rozkazami.
Walczące strony podpisały rozejm.
◊ Walczyć z wiatrakami «zmagać się z urojonymi przeciwnikami lub przeciwnościami»◊ Coś z czymś walczy o lepsze «coś występuje jednocześnie z czymś, konkuruje, rywalizuje z czymś»przen.Statek walczył z wichurą.
2. «brać udział w rozgrywkach, zawodach sportowych»Walczyć na ringu, na bieżni.
Walczyć o pierwsze miejsce, o tytuł mistrza, o laur zwycięstwa.
3. «opierać się czemuś, dążyć do przezwyciężenia czegoś»Walczyć ze snem, z sennością, z pokusą, z przeciwnościami losu.
Walczyć ze złem, z uciskiem, z przekupstwem.
◊ Walczyć ze śmiercią «być bliskim śmierci»4. «dążyć do osiągnięcia czegoś; występować w obronie czegoś, rzadziej kogoś»Walczyć o pokój, o lepsze jutro.
Walczyć o swoje szczęście.
Słownik języka polskiego . 2013.