wiać

ndk Xb, wieję, wiejesz, wiej, wiał, wiali a. wieli

1. «o masach cząsteczek powietrza, warstwach, falach powietrza: być w ruchu, przesuwać się z jakąś szybkością, siłą»

Wiatr wieje.

Wiał silny wicher z północy a. od północy.

◊ Wiedzieć, orientować się, wyczuwać, skąd wiatr wieje «wiedzieć, orientować się, wyczuwać, jakie działają siły, których przewagi można się spodziewać»

2. «o zapachu, wilgoci, zimnie, chłodzie itp.: dawać się odczuwać, docierać gdzieś, rozchodzić się; zalatywać, zawiewać»

Wieje chłód, zimno.

Wiało od kogoś perfumami.

Zapachy potraw wieją z kuchni.

Z piwnicy wieje stęchlizną.

przen.

Krajobraz wieje pustką.

Od zgliszcz wiała groza.

Wieje od kogoś chłodem.

3. «oczyszczać omłócone zboże z zanieczyszczeń; oddzielać ziarno od plew»

Wiać żyto, pszenicę.

4. pot. «uciekać, zmykać»

Wiać ze strachu przed kimś, przed czymś.

Wiać póki czas.

◊ Wiać, aż się kurzy «uciekać bardzo szybko»

◊ Wiać, gdzie pieprz rośnie «uciekać bardzo daleko»

wieje nieos.

«daje się gdzieś odczuwać ruch powietrza, jest wiatr, przeciąg; wdziera się gdzieś zimno, chłód»

Na dworze wieje.

Wiało od okna.

Wieje szparami.

Wieje na kogoś.