- wieść
- Iż V, DCMs. \wieśćści; lm MD. \wieśćściksiążk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama»
Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść.
Odebrać, otrzymać wieści od kogoś.
Brak o kimś, o czymś wieści.
Rozeszła się radosna wieść.
◊ Hiobowa wieść «wiadomość tragiczna, wiadomość o nieszczęściu»◊ Ktoś przepadł, zginął, zniknął bez wieści; wieść o kimś zaginęła «nie wiadomo, co się z kimś stało, gdzie ktoś przebywa; ślad po kimś zaginął»IIndk XI, wiodę, wiedziesz, wiedź, wiódł, wiodła, wiedli, wiedziony, wiedzeni1. książk. «idąc razem z kimś pokazywać drogę, pomagać iść, być przewodnikiem; prowadzić»Chłopiec wiódł ślepca.
◊ Wieść kogoś na pokuszenie «kusić kogoś»przen.Ktoś jest wiedziony intuicją, sympatią.
2. książk. «iść na czele, prowadzić będąc dowódcą, przewodzić»Wieść pułk do ataku.
Wieść oddział do boju.
◊ Wieść prym, rej «górować, celować w czymś, mieć przewagę w jakiejś dziedzinie; przodować, przewodzić»3. książk. «stanowić dojście, przejście, wejście dokądś; prowadzić w jakimś kierunku»Droga wiedzie do wsi, ku miastu.
Droga wiodła przez las, pod górę.
Ulica wiodła do portu.
Szedł ścieżką wiodącą w dół.
4. książk. «przeciągać czymś po jakiejś powierzchni; poruszać czymś po jakiejś powierzchni»Wiódł palcem po mapie.
Wodzić smyczkiem po strunach.
◊ Wieść za kimś, za czymś oczyma, spojrzeniem «patrzeć za kimś, zwykle oddalającym się»5. książk. «w połączeniu z rzeczownikiem będącym dopełnieniem: realizować to, co jest wyrażone w dopełnieniu; prowadzić»Wieść spór, wojnę, długie rozmowy.
∆ Wieść ciężkie, ascetyczne, hulaszcze itp. życie «żyć ciężko pracując, żyć ascetycznie, spędzać czas na hulankach itp.»wieść się «darzyć się, udawać się, szczęścić się»Komuś się wiedzie dobrze, źle.
Wiodło mu się w grze.
Nie wiedzie się jej w życiu.
Słownik języka polskiego . 2013.