wilk

m III, DB. -a, N. \wilkkiem; lm M. -i

1. «Canis lupus, ssak drapieżny z rodziny psów, o sierści płowej, z domieszką czerni na grzbiecie, masywnie zbudowany; zamieszkuje obszary zalesione, tundry i stepy Eurazji i Ameryki Płn.»

Stado, wataha wilków.

Wycie wilków.

Polowanie na wilki.

◊ Wilk morski «doświadczony marynarz»

◊ Wilk w owczej skórze «ktoś udający łagodnego, umiejętnie ukrywający swój prawdziwy, zły charakter, swoje złe zamiary; obłudnik»

◊ Patrzeć, spoglądać wilkiem «patrzeć ponuro, wrogo, nieufnie, spode łba»

◊ Wilkiem komuś z oczu patrzy «ktoś spogląda ponuro, spode łba, czym wzbudza nieufność»

◊ Głodny jak wilk «bardzo głodny»

◊ Słuchać czegoś jak (bajki) o żelaznym wilku, rzad. mówić jak o żelaznym wilku «słuchać o czymś zupełnie sobie nie znanym, słuchać z niedowierzaniem nieprawdopodobnej historii; mówić o czymś bardzo osobliwym, nieprawdopodobnym»

□ Człowiek człowiekowi wilkiem.

□ I wilk syty, i koza (owca) cała.

□ Natura ciągnie wilka do lasu.

□ Nie wywołuj wilka z lasu.

□ O wilku mowa, a wilk tu.

□ Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka «wiele razy udawało się komuś szkodzić innym, aż wreszcie sam został ukarany»

2. → wilczur w zn. 1

Tresura wilków.

Kupić psa wilka z rodowodem.

3. «wyprawiona wilcza skóra; w lm futro z tych skór; wilczura»

Kołnierz z wilka.

Szuba podbita wilkami.

4. bot. ogr. «szybko rosnący pęd, wyrastający (zwykle pionowo) z pnia poniżej korony lub z konara drzew, głównie starych, pijawka; pęd wyrosły z nie uszlachetnionej podkładki, dzik»

5. med. → toczeń