- winien
- + winna, winno (także z zakończeniami osobowymi: winienem, winnam, winieneś, winnaś itd.)1. m.-os. winni, ż.-rzecz. winne«występuje w funkcji orzecznika oznaczającego»a) «mający do spłacenia należność, dług»
Jestem mu winna sto złotych.
Winieneś sąsiadowi metr kartofli.
Nie (jest) winien nam ani grosza.
One są mi winne dużo pieniędzy.
∆ hand. Winien «w księgowości: pozycja (lub zbiór pozycji) wykazująca należność przysługującą przedsiębiorstwu, zapisywana po lewej stronie rachunku; debet»b) «zawdzięczający coś komuś, czemuś»Swoje powodzenie winien matce, starannemu wychowaniu.
2. m.-os. winni, ż.-rzecz. winny,książk. «występuje w funkcji orzecznika oznaczającego»a) «taki, który ma obowiązek coś zrobić, wykonać; powinien»One winny bardziej dbać o siebie.
Winien jej okazywać więcej szacunku.
Winienem mu natychmiast odpisać.
Winieneś mu pomóc.
Każdy winien to wiedzieć.
b) «taki, który ma spełnić pewne warunki, odpowiadać pewnym wymaganiom, oczekiwaniom; powinien»Formularze winny być wypełnione czytelnie.
Książki winny być zwracane w terminie.
Silnik winien pracować równo.
3. → II winny
Słownik języka polskiego . 2013.