winyl

m I, D. -u, blm

chem. «rodnik wywodzący się z etylenu, wchodzący w skład związków organicznych, łatwo ulegający polimeryzacji»

∆ Chlorek winylu «bezbarwny, łatwo dający się skroplić gaz; stosowany głównie do otrzymywania tworzyw sztucznych»

∆ Polichlorek winylu «termoplastyczne tworzywo sztuczne otrzymywane przez polimeryzację chlorku winylu, niepalne, odznaczające się dużą odpornością chemiczną i wytrzymałością mechaniczną; używane do wyrobu płyt, rur, wykładzin, naczyń kwasoodpornych, także folii, opakowań, obuwia, izolacji kabli itp.»

‹niem. z łac. + gr.›