wionąć

dk Vb, \wionąćnie, \wionąćną, wioń, \wionąćnął, \wionąćnęła, \wionąćnąwszy

książk. «o wietrze, podmuchu powietrza itp.: wiejąc nadlecieć, powiać skądś, zawiać; także ndk - o zapachu, cieple, parze itp.: być przywianym, przyniesionym, przywiewanym, rozprzestrzenianym przez podmuch powietrza; zalatywać czymś»

Wionął ożywczy wietrzyk.

Chłód wionął z otwartych drzwi.

Od ogniska wionie żar.

Wionie od niej zapach perfum.

Wionęło chłodem, mrozem.

Z piwnicy wionie stęchlizną.

przen.

Wionęło nudą.