wlec

dk XI, wlokę (wlekę), wleczesz, wlecz, wlókł (wlekł), wlokła (wlekła), wlekli, wleczony

1. «ciągnąc przesuwać z trudem coś lub kogoś po czymś»

Wlec skrzynię po ziemi.

Konie z trudem wlokły sanie.

Dwaj żołnierze wlekli rannego.

Wlókł za sobą długi sznur.

◊ (Ledwie) wlec nogi (za sobą), (ledwie) wlec nogami «iść z trudem, ociężale, ledwie iść»

2. «prowadzić kogoś przemocą, brutalnie, wbrew jego woli; zmuszać do pójścia»

Wlec dziecko za rękę.

Wlokła za sobą opierającego się psa.

3. pot. «brać, prowadzić, wieźć ze sobą kogoś lub coś niepotrzebnego, niewygodnego»

Wlokła ze sobą ogromny bagaż.

Wszędzie wlokła ze sobą dzieci.

wlec się

1. «być wleczonym, ciągniętym po czymś; ciągnąć się, sunąć się po powierzchni czegoś»

Tren sukni wlókł się po ziemi.

2. «posuwać się naprzód, iść, jechać powoli, leniwie, opieszale, z trudem»

Pociąg wlókł się pod górę.

Z trudem wlókł się po piaszczystej drodze.

◊ Wlec się noga za nogą, jak za pogrzebem «posuwać się bardzo powoli»

◊ Wlec się w ogonie czegoś «nie nadążać za rozwojem czegoś, być zapóźnionym w działaniu; nie dotrzymywać kroku innym, zostawać w tyle»

3. «dziać się, odbywać się, postępować wolno, ciągnąć się przez długi czas; dłużyć się, przedłużać się, przeciągać się»

Dzień wlókł się bez końca.

Obrady wlokły się przez wiele dni.

Rozmowa się wlecze.

Czas się wlecze.

4. «o dymie, mgle itp.: rozpościerać się, snuć się wkoło»

Dymy wloką się nad miastem.

Po niebie wlokły się czarne chmury.