worek

m III, D. \worekrka, N. \worekrkiem; lm M. \worekrki

1. «rodzaj opakowania najczęściej ze zszytego płata tkaniny, zwykle z nie uformowanym dnem, służący do transportowania i przechowywania różnych materiałów, zwłaszcza sypkich, drobnych przedmiotów itp.; ilość czegoś mieszcząca się w takim opakowaniu»

Worek jutowy, papierowy.

Worek z płótna, z folii.

Worek pszenicy, mąki, cukru.

Worek z obrokiem, z kartoflami.

Zarzucić sobie worek na plecy.

Zużyć do budowy czegoś wiele worków cementu.

∆ anat. Worek osierdziowy → osierdzie

∆ sport. Worek treningowy «skórzany worek wypełniony włosiem, używany przez bokserów jako przyrząd do ćwiczenia ciosów»

◊ pot. Dziurawy worek, worek bez dna «coś, co wymaga nieustannie wielkich nakładów pieniężnych; ktoś, na kogo się dużo i stale wydaje, kto ma wygórowane żądania, nie dające się zaspokoić»

◊ Coś (ubranie, płaszcz) wisi na kimś jak worek «coś jest dla kogoś zbyt obszerne, za luźne»

◊ Kupować kota w worku «kupować coś bez obejrzenia, bez sprawdzenia»

◊ Wrzucać, sypać coś do jednego worka «jednakowo traktować, oceniać rzeczy różnej wartości, jakości»

◊ Wyszło szydło z worka «coś się ujawniło, wydało»

2. «fason sukni damskiej, prostej, nie dopasowanej w talii; suknia uszyta według tego fasonu»

3. zwykle w lm «obwisła skóra pod oczami (człowieka)»

Potworzyły się komuś worki pod oczami.

Mieć worki pod oczami z niewyspania.

4. bot. «u niektórych grzybów (workowców): rodzaj zarodni o wydłużonym kształcie»