charakter

charakter
m IV, D. -u, Ms. \charaktererze; lm M. -y
1. «właściwy danemu człowiekowi zespół względnie stałych podstawowych cech psychicznych, określających jego stosunek do rzeczywistości, motywację jego czynów i przyjmowany system wartości oraz wynikające stąd zachowanie i usposobienie»

Silny, nieugięty, słaby, gwałtowny, trudny, zły, dobry charakter.

Charakter człowieka, jednostki, narodu.

Moc, niezłomność, stałość charakteru.

Niezgodność charakterów (np. w małżeństwie).

Kształcić, naginać czyjś charakter.

Wyrobić, spaczyć sobie charakter.

Coś leży w czyimś charakterze.

◊ Żelazny, stalowy charakter «charakter silny, niezłomny nieugięty»
◊ Człowiek charakteru, z charakterem «człowiek o wybitnych cechach psychicznych, o silnej woli»
◊ Człowiek bez charakteru «człowiek słaby, o słabej woli»
◊ Szkoła charakteru «sytuacja życiowa, praca, działanie itp., wyrabiające w człowieku mocny charakter, silną wolę»
◊ Mieć charakter «mieć silną wolę, być samodzielnym i zdecydowanym w działaniu»
przen. «człowiek określany z punktu widzenia jego cech psychicznych, jego osobowości»

Nie zmusisz go, to twardy charakter.

◊ Czarny charakter a) «człowiek zły, przewrotny» b) teatr. «aktor grywający role ludzi złych, przewrotnych»
2. «zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju; wygląd, postać»

Oficjalny, urzędowy charakter wypowiedzi, dyskusji.

Pogodny charakter dzieła, twórczości, okolicy.

Impreza o charakterze dochodowym.

Nabierać charakteru.

Nadawać mieszkaniu zaciszny charakter.

Mieć, przybrać charakter rewolucji a. rewolucyjny.

∆ Charakter pisma (skrótowo: charakter) «sposób pisania; wygląd pisma właściwy piszącemu»

Prosty, pochyły, czytelny, wyrobiony, zmieniony charakter.

◊ Pracować, przebywać gdzieś, zatrudniać kogoś itp. w jakimś charakterze (np. w charakterze urzędnika, nauczyciela, gościa) «pełnić jakąś rolę, funkcję, mieć jakieś stanowisko, np. pracować jako urzędnik, nauczyciel, przebywać gdzieś jako gość»
◊ pot. żart. Mieć charakter w nogach «umieć szybko biegać; być skłonnym do szybkiej ucieczki»
3. lit. «postać literacka wyposażona w silnie zindywidualizowany zespół cech psychicznych oraz zasad i norm postępowania; przeciwieństwo typu (w utworze literackim, dramatycznym, filmowym itp.)»
∆ Komedia, dramat charakterów «komedia, dramat, w których akcja podporządkowana jest ukazaniu zindywidualizowanych portretów charakterologicznych»
‹gr.›

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • charakter — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. charaktererze {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zespół właściwych danej osobie lub grupie osób cech psychicznych, wyrażających się w typowych, przewidywalnych dla niej… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Charakter — Sm wesentliche Eigenschaft std. (13. Jh., Bedeutung 17. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus frz. caractère, dieses aus l. c(h)aractēr, aus gr. charaktḗr, einer Ableitung von gr. charássein einritzen, prägen , also eigentlich Prägung . Das Wort hat… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Charakter — [Aufbauwortschatz (Rating 1500 3200)] Auch: • Persönlichkeit Bsp.: • Sie hat Charakter. • Sie ist dort eine bekannte Persönlichkeit …   Deutsch Wörterbuch

  • Charakter — (gr.), 1) ein durch Schneiden, Hauen od. Eindrücken festen Stoffen (Holz, Steine, Metalle) ertheiltes Gepräg etc.; 2) jede Figur od. Zeichen, so fern sie zum Merkmal dient; daher z.B. Buchstaben Ch e genannt werden u. Character regius das den… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Charakter [1] — Charakter (griech.), ursprünglich ein eingegrabenes oder eingeprägtes Zeichen (Kennzeichen), dann im allgemeinen das bleibende Gepräge, die dauernde, in allen einzelnen Äußerungsformen und Wirkungen hervortretende Eigentümlichkeit eines Dinges,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Charakter [2] — Charakter, soviel wie Titel, Rang. Bei Verleihung eines militärischen Charakters erhält der Betreffende Titel, Abzeichen und Rechte des Ranges, ohne besondere Befugnisse und Pflichten zu übernehmen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Charakter — (grch.), Zeichen, Gepräge, Schriftzeichen; die Eigenart, der Inbegriff der hervorstechenden Merkmale eines Dinges oder einer Person, die eigentümliche selbsterworbene feste Richtung des Willens; auch s.v.w. Titel, Würde. Charakterisieren, die… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Charakter — Charakter, griech., ursprüngl. Einschnitt, Gepräge, Schriftzeichen; sodann eigenthümliches Merkmal eines Gegenstandes, davon charakterisiren, solche Merkmale angeben, charakteristisch, ein derartiges Merkmal und Charakteristik, die… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Charakter — »individuelles Gepräge, Eigenart, Gesamtheit der wesensbestimmenden Züge; Mensch mit bestimmten ausgeprägten Wesenszügen; Schriftzeichen«: Das Wort wurde bereits in mhd. Zeit (mhd. karacter) aus lat. character »eingebranntes Zeichen;… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Charakter — Individuum; Mensch; Subjekt; Person; Typ (umgangssprachlich); Persönlichkeit; Einzelwesen; Wesensart; Naturell; Gemütsart; Eigenart; …   Universal-Lexikon

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”