wstyd

m IV, D. -u, Ms. \wstydydzie;

zwykle blm «przykre, upokarzające uczucie spowodowane świadomością niewłaściwego, złego, hańbiącego postępowania (własnego lub czyjegoś), niewłaściwych słów, świadomością własnych lub czyichś braków, błędów itp., zwykle połączone z lękiem przed opinią»

Fałszywy wstyd.

Palący, piekący wstyd.

Okryć się wstydem.

Palić się, płonąć, rumienić się, zarumienić się od wstydu a. ze wstydu.

Oblać się rumieńcem wstydu.

Swoim postępowaniem przynosił wstyd rodzinie.

Oszczędzić komuś wstydu.

Przyznawać się do czegoś ze wstydem.

Uczucie wstydu onieśmiela, ogarnia kogoś.

◊ Najeść się, nałykać się wstydu «doznać wielkiego wstydu»

◊ Nie mieć wstydu, za grosz wstydu «być bezczelnym, nie liczyć się z zasadami moralnymi»

◊ Wstyd, to wstyd, co za wstyd, jaki wstyd «wykrzyknienie, stwierdzenie wyrażające potępienie czyjegoś postępowania, czyichś słów»

◊ Wstyd komuś, jest komuś wstyd, robi się komuś wstyd «ktoś się wstydzi, zaczyna się wstydzić»

◊ Nie wstyd ci (wam)? «zwrócenie się do kogoś w celu zaznaczenia niewłaściwości postępowania czy słów; nie wstydzisz się?»

◊ Wstyd (z bezokolicznikiem) np. mówić, robić, oglądać coś «nie należy mówić, robić, oglądać czegoś»