- wychudzony
- \wychudzonydzeni«bardzo chudy, wynędzniały, wyniszczony»
Wychudzony pies.
Słownik języka polskiego . 2013.
wychudzony
Look at other dictionaries:
wychudzony — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, wychudzonydzeni {{/stl 8}}{{stl 7}} bardzo chudy, wynędzniały z powodu niedożywienia : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wychudzony biedak. Wychudzony kot. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
skóra — 1. Czuć, poczuć, wyczuć coś przez skórę «przeczuwać, przeczuć coś, mieć intuicję, że coś się stanie»: Pora oczekiwania – czuł to przez skórę – dobiegała końca. Nadchodził czas akcji. Andrzej Zbych, Stawka. 2. pot. Dać komuś w skórę «zbić kogoś,… … Słownik frazeologiczny
świecić — 1. pot. Świecić cerami, łatami, dziurami «mieć podarte, połatane ubranie, buty»: Był wychudzony, ubrany w wysmarowaną panterkę i świecące dziurami spodnie. M. Nurowska, Czyściec. 2. pot. Świecić gołym ciałem, golizną, posp. gołym tyłkiem… … Słownik frazeologiczny
trumna — Wygląda, jakby z trumny wstał, jakby go miano kłaść do trumny «o kimś bardzo źle, mizernie wyglądającym»: Niedobrze z nim, wygląda, jakby z trumny wstał (...) wychudzony, blady, oczy zapadnięte (...). Roz bezp 1999. (Ostatni) gwóźdź do trumny zob … Słownik frazeologiczny
wiór — 1. pot. Język wysechł komuś na wiór «ktoś czuje suchość w ustach»: (...) tak mi trudno mówić ( wargi i język wyschły mu na wiór ) (...). E. Zegadłowicz, Zmory. 2. pot. Suchy jak wiór a) «bardzo chudy, wychudzony»: W drzwiach (...) miotała się… … Słownik frazeologiczny
charłak — m III, DB. a, N. charłakkiem; lm M. te i, ci charłakacy, DB. ów «człowiek wychudzony, wyniszczony chorobą lub głodem; chudziak, cherlak, słabeusz» … Słownik języka polskiego
chudzielec — m II, DB. chudzieleclca, W. chudzieleclcze a. chudzieleclcu; lm M. ci chudzieleclcy, te chudzieleclce, DB. chudzieleclców pot. «człowiek chudy, wychudzony, wynędzniały» … Słownik języka polskiego
człapak — m III, DB. a, N. człapakkiem; lm M. i «koń poruszający się w wolnym stępie; koń powolny; stępak» Wychudzony człapak. Jechać na człapaku … Słownik języka polskiego
dziadek — m III, DB. dziadekdka, Ms. dziadekdkiem; lm M. dziadekdkowie 1. «ojciec ojca lub matki» Była bardzo podobna do swojego dziadka. 2. «stary mężczyzna, staruszek» Siwy dziadek wygrzewał się w słońcu. ◊ Kościany dziadek «człowiek wychudzony, mizerny» … Słownik języka polskiego
kościany — kościanyni «zrobiony z kości» Kościany grzebień. Kościana figurka. ◊ Kościany dziadek «zgrzybiały, wychudzony starzec» … Słownik języka polskiego
