wyskoczyć

dk VIb, \wyskoczyćczę, \wyskoczyćczysz, \wyskoczyćskocz, \wyskoczyćczył - wyskakiwać ndk VIIIb, \wyskoczyćkuję, \wyskoczyćkujesz, \wyskoczyćkuj, \wyskoczyćiwał

1. «wykonując skok, skacząc wydostać się skądś, z wnętrza czegoś; skacząc skądś, biegnąc, zjawić się, znaleźć się gdzieś»

Lotnik wyskoczył z samolotu na spadochronie.

Wyskakiwała często przez okno (oknem) do ogrodu.

Żołnierze wyskoczyli z okopów.

Pies wyskoczył z budy.

Wyskoczyć z łóżka.

Wyskoczyć przed dom.

Wyskoczyć z tramwaju, z pociągu.

◊ Wyskoczyć skądś jak z procy, jak oparzony «wybiec skądś gwałtownie, bardzo szybko»

◊ Wyskakiwać ze skóry, (o) mało ze skóry nie wyskoczyć a) «być bardzo przejętym, poruszonym, zaciekawionym, bardzo się cieszyć» b) «bardzo się starać, zabiegać o coś»

◊ Jechać, pędzić itp. co koń wyskoczy «jechać konno lub pojazdem konnym bardzo szybko, ile siły w koniach»

◊ pot. Ktoś nie wyskoczył sroce spod ogona «ktoś pochodzi z szanowanej rodziny, jest nie byle kim»

przen. «ukazać się nagle, raptownie, nieoczekiwanie»

Zza zakrętu wyskoczył samochód.

Wyskoczył komuś pryszcz, pęcherz.

Pod wieczór wyskoczyła mu gorączka.

2. «zostać wypchniętym (jakąś siłą); wypaść z siłą»

Korek wyskoczył z butelki.

Pociąg, tramwaj wyskoczył z szyn.

◊ Serce komuś (o) mało nie wyskoczy (z piersi) «serce komuś bardzo szybko bije; ktoś przeżywa silne wzruszenie»

◊ Oczy komuś (o) mało nie wyskoczą (z orbit) ze strachu, zdziwienia, zaciekawienia «ogarnia kogoś strach, zdziwienie, zaciekawienie, ktoś jest zaskoczony»

3. pot. «wyjść skądś w jakimś celu na chwilę, pójść, pojechać dokądś na krótko; skoczyć»

Wyskoczyć na kawę, po gazetę.

Na niedziele wyskakiwaliśmy do Kazimierza.

4. pot. «wystąpić z czymś w nieodpowiednim momencie; niefortunnie się odezwać, niepotrzebnie coś powiedzieć; wyrwać się»

Wyskoczyć z projektem, z prośbą, z zarzutem.