- wytoczyć
- dk VIb, \wytoczyćczę, \wytoczyćczysz, \wytoczyćtocz, \wytoczyćczył, \wytoczyćczony - wytaczać ndk I, \wytoczyćam, \wytoczyćasz, \wytoczyćają, \wytoczyćaj, \wytoczyćał, \wytoczyćany1. «tocząc wyciągnąć, wydostać coś skądś, na jakieś miejsce»
Wytaczać beczkę z piwnicy.
Wytoczyć armaty.
2. «przedstawić, podać coś w wypowiedzi; wyłuszczyć»Wytaczać argumenty, racje.
Wytoczyć swoje zarzuty, żale.
◊ Wytoczyć komuś proces, sprawę, powództwo «wystąpić na drogę sądową, wszcząć prowadzenie procesu, sprawy sądowej, powództwa»3. «wylać, ściągnąć płyn z czegoś, zwykle z beczki»Wytaczać wino z beczki.
4. techn. «skrawając, tocząc na tokarce wyrobić coś w obrabianym przedmiocie; obrobić coś skrawaniem na tokarce»Wytoczyć nogi stołu.
Wytoczyć rowek w zamku.
5. techn. «nadać kształt wyrobom garncarskim, ceramicznym, uformować je na specjalnym kole garncarskim»wytoczyć się - wytaczać się1. «tocząc się (zwykle na kołach) wysunąć się skądś, znaleźć się na jakimś miejscu»Samochód wytoczył się na drogę.
Zza zakrętu wytoczył się pociąg.
2. pot. «o kimś otyłym, ciężkim lub z trudem trzymającym się na nogach: wyjść powoli, z trudem, zataczając się»Niezdarnie wytoczyć się z samochodu.
Pijany wytoczył się z baru.
Słownik języka polskiego . 2013.