- wzrok
- m III, D. -u, N. \wzrokkiem, blm1. «zmysł, którego narządem są oczy, zdolność widzenia, czyli reagowania na takie cechy przedmiotów, jak barwy, kształty, relacje przestrzenne»
Dobry, bystry, doskonały, nadzwyczajny, silny, słaby wzrok.
Zasięg wzroku.
Chronić, szanować wzrok.
Męczyć, wytężać wzrok.
Stracić, odzyskać wzrok.
Zbadać komuś wzrok.
Coś oślepia, razi wzrok.
Wzrok kogoś myli.
Wzrok się psuje, poprawia, zaostrza.
∆ Krótki wzrok → krótkowzroczność∆ Narząd, organ wzroku «oko, oczy»∆ Ostrość wzroku «zdolność rozróżniania dwóch bardzo blisko siebie położonych punktów jako odrębnych wrażeń światła»◊ Jastrzębi, orli, sokoli wzrok «bardzo dobry, bystry wzrok»◊ Koci, sowi wzrok «zdolność widzenia w ciemnościach»◊ Nasycić czymś wzrok «napatrzyć się do syta, do woli»2. «oczy, wyraz oczu, spojrzenie»Badawczy, przenikliwy wzrok.
Bezmyślny, nieruchomy, obojętny, szklany, tępy wzrok.
Błędny, mętny, nieprzytomny, smutny wzrok.
Ufny, życzliwy wzrok.
Chłodny, dumny, lodowaty, ponury, posępny, zimny wzrok.
Dziki, gniewny, groźny, zuchwały wzrok.
Błyszczący, oszalały, namiętny, rozkochany wzrok.
Chciwy, łakomy, pożądliwy wzrok.
Błagalny, proszący, karcący, kpiący, szyderczy wzrok.
Kierować na kogoś, na coś wzrok.
Ogarnąć, obrzucić wzrokiem kogoś, coś.
Utkwić, wbić wzrok w kogoś, coś.
Badać, lustrować, mierzyć, świdrować kogoś, coś wzrokiem.
Wodzić, gonić za kimś wzrokiem.
Odprowadzić kogoś wzrokiem.
Nie odrywać wzroku od kogoś, czegoś.
Nie spuszczać wzroku z kogoś, czegoś.
Unikać czyjegoś wzroku.
Spotkać czyjś wzrok.
Coś wabi, przyciąga, przykuwa wzrok.
Czyjś wzrok padł na kogoś, coś.
◊ Pożerać kogoś, coś wzrokiem «patrzeć na kogoś, na coś pożądliwie, chciwie, zachłannie»
Słownik języka polskiego . 2013.