- zaćmić
- dk VIa, \zaćmiććmię, \zaćmiććmisz, \zaćmiććmij, \zaćmiććmił, \zaćmiććmiony - zaćmiewać ndk I, \zaćmićam, \zaćmićasz, \zaćmićają, \zaćmićaj, \zaćmićał, \zaćmićany1. «uczynić coś ciemnym, ciemniejszym, osłabić światło, blask czegoś, osłabić widoczność czegoś; przyciemnić, zaciemnić, przesłonić»
Chmura zaćmiła słońce.
Mgła zaćmiła światła reflektorów.
◊ Coś zaćmiło komuś pamięć, przytomność, umysł itp. «coś (zwykle podniecenie, strach, uczucie, gniew, choroba) spowodowało osłabienie lub utratę pamięci, przytomności, jasności myślenia itp.»przen. «usunąć na drugi plan, przewyższyć w czymś kogoś, coś; przyćmić»Zaćmił kolegów talentem.
Zaćmiewała wszystkich urodą.
2. tylko dk «lekko zaboleć»Zaćmił go ząb.
3. tylko dk, rzad. «zapalić papierosa, fajkę»zaćmić się - zaćmiewać się1. «stać się ciemnym, ciemniejszym, stracić blask; zostać przysłoniętym czymś; pociemnieć, zaciemnić się, przysłonić się»Niebo zaćmiło się dymami.
Słońce zaćmiło się mgiełką.
Oczy zaćmiły się łzami.
◊ Zaćmiło się komuś w oczach «ktoś poczuł, że źle widzi, komuś zrobiło się ciemno w oczach (zwykle z osłabienia, gniewu, z silnego wrażenia)»2. «ćmiąc się, słabo się paląc, żarząc pociemnieć»Latarnia gazowa zaćmiła się i zgasła.
Słownik języka polskiego . 2013.