zaognić

dk VIa, \zaognićnię, \zaognićnisz, \zaognićnij, \zaognićnił, \zaognićniony - zaogniać ndk I, \zaognićam, \zaognićasz, \zaognićają, \zaognićaj, \zaognićał, \zaognićany

1. «wywołać stan zapalny, rozjątrzyć»

Zaognić rany.

2. «wywołać zaczerwienienie, niezdrowy rumieniec; zarumienić»

Twarz zaogniona od alkoholu.

3. «wywołać, wzmóc zaostrzenie stosunków, sytuacji; przyczynić się do zadrażnień, niezgody; zaostrzyć, rozognić»

Zaogniać sprawę, sytuację.

Jego wystąpienie zaogniło spór.

Stosunki między nimi były bardzo zaognione.

zaognić się - zaogniać się

1. «o ranie, skaleczeniu: nie zgoić się, przejść w stan zapalny; rozjątrzyć się»

Rana się zaogniła.

2. «zabarwić się na czerwony, ognisty kolor, stać się zaczerwienionym; zarumienić się pod wpływem czegoś»

Powieki zaogniły się od wiatru.

Policzki zaogniają się komuś ze wzburzenia.

3. «o stosunkach, sytuacji, sporze itp.: przybrać gwałtowniejszą formę, ulec zaognieniu; wzmóc się, zaostrzyć się»

Stosunki między nimi coraz bardziej się zaogniają.

Spór się zaognił.