- zatkać
- dk I, \zatkaćtkam, \zatkaćtkasz, \zatkaćtkają, \zatkaćtkaj, \zatkaćtkał, \zatkaćtkanyzatknąć dk Va, \zatkaćtknę, \zatkaćtkniesz, \zatkaćtknij, \zatkaćtknął, \zatkaćtknęła, \zatkaćtknęli, \zatkaćtknięty, \zatkaćtknąwszy - zatykać ndk I, \zatkaćam, \zatkaćasz, \zatkaćają, \zatkaćaj, \zatkaćał, \zatkaćany1. tylko zatkać - zatykać «włożywszy, wetknąwszy coś lub dostawszy się w otwór, wylot, szparę zamknąć dostęp, przepływ czegoś; zapchać»
Zatkać uszy.
Zatkać butelkę korkiem.
◊ pot. Zatykać kimś (czymś) dziury «wyręczać się kimś w najgorszej pracy, kierować na najgorsze stanowisko; stosować coś zastępczo w celu wyrównania strat, braków»◊ Kogoś (aż) zatkało (ze zdumienia, ze wzruszenia, z oburzenia itp.) «ktoś się tak bardzo oburzył, wzruszył, zdziwił itp., że nie potrafił odpowiednio zareagować»◊ Coś (np. czyjś widok, widok czegoś) zatyka komuś dech w piersi «coś robi na kimś duże wrażenie»◊ posp. Zatkać komuś (czymś) gębę, usta «przekupić kogoś aby milczał»2. tylko zatknąć - zatykać «umieścić, umocować coś w czymś, na czymś lub za czymś; wetknąć, wsunąć»Zatknąć flagę na dachu.
zatkać się - zatykać się «zostać zatkanym, zapchanym»Zlew się zatkał.
Słownik języka polskiego . 2013.