zawarczeć

dk VIIb, \zawarczećczę, \zawarczećczysz, \zawarczećwarcz, \zawarczećczał, \zawarczećczeli

1. «zwykle o psie: wydać pomruk; warknąć»

Pies zawarczał cicho.

przen. «odezwać się gniewnie, opryskliwie, wybuchnąć gniewem»

Wynoś się - zawarczał rozgniewany.

2. «wydać charakterystyczny dźwięk; zawarkotać»

Motor zawarczał.