- zawiązać
- dk IX, \zawiązaćwiążę, \zawiązaćwiążesz, \zawiązaćwiąż, \zawiązaćał, \zawiązaćany - zawiązywać ndk VIIIa, \zawiązaćzuję, \zawiązaćzujesz, \zawiązaćzuj, \zawiązaćywał, \zawiązaćywany1. «złączyć końce czegoś za pomocą węzła, supła; owinąć coś wkoło czegoś wiążąc końce»
Zawiązać chustkę na głowie, szalik dookoła głowy.
Zawiązać sznurowadło u buta.
Zawiązać szarfę u sukni.
∆ Zawiązać węzeł, supeł, kokardę itp. «zrobić, uformować węzeł, supeł, kokardę»◊ Zawiązać komuś los, świat, życie «uniemożliwić komuś osiągnięcie czegoś, pozbawić szans rozwoju, powodzenia w życiu; ograniczyć czyjąś wolność (zwykle przez małżeństwo)»2. «okręcić, owinąć, przepasać coś czymś wiążąc na tym supeł»Zawiązać paczkę sznurkiem.
Szedł z zawiązanymi oczami.
◊ Ktoś trafiłby, umiałby trafić (dokądś) z zawiązanymi oczyma «ktoś umie (dokądś) trafić bez trudu, zna doskonale jakąś drogę»3. «zawinąć, zapakować, np. w szmatkę, w płachtę wiążąc jej końce, wiążąc na niej supeł»Zawiązać rzeczy w tobół.
4. «zorganizować, założyć, utworzyć»Zawiązać spółkę.
Zawiązać spisek, konfederację.
5. bot. «o roślinie, kwiecie: utworzyć zawiązek owocu»Kwiaty jabłoni zawiązały już owoce.
zawiązać się - zawiązywać się1. «zostać zorganizowanym, utworzonym»Zawiązał się komitet.
Zawiązało się stowarzyszenie.
2. bot. «o zawiązkach owoców i kwiatów: utworzyć się, rozwinąć się, powstać»Ziemniaki już się zawiązały.
Słownik języka polskiego . 2013.