- zawrócić
- dk VIa, \zawrócićcę, \zawrócićcisz, \zawrócićwróć, \zawrócićcił, \zawrócićcony - zawracać ndk I, \zawrócićam, \zawrócićasz, \zawrócićają, \zawrócićaj, \zawrócićał, \zawrócićany1. «zmienić kierunek drogi na przeciwny temu, w którym się szło lub jechało; pójść, pojechać z powrotem; wrócić, zakręcić»
Zawrócili na rynek.
Zawrócił usłyszawszy krzyk.
Zawrócić z drogi do domu.
2. «zmienić czyjś kierunek drogi na przeciwny do poprzedniego, skierować z powrotem»Zawrócić uciekających.
Zawróciło ją z drogi wołanie matki.
◊ Zawrócić kogoś ze złej drogi «powstrzymać kogoś od czynienia źle»◊ pot. Zawrócić komuś głowę, w głowie a) «zająć kogoś całkowicie, pochłonąć czyjąś uwagę, czyjeś zainteresowanie; odurzyć, oszołomić» b) «wzbudzić w kimś uczucie do siebie, rozkochać kogoś w sobie»◊ Zawrócić sobie czymś głowę «bardzo się czymś przejąć, zacząć o czymś myśleć, martwić się czymś»◊ Zawrócić sobie kimś głowę «bardzo się kimś zainteresować, zakochać się w kimś»◊ Zawracać głowę (komuś) «zajmować kogoś niepotrzebnie głupstwami, sobą, swoimi sprawami; zaprzątać, niepokoić»zawrócić się - zawracać się to samo, co zawrócić, zawracać w zn. 1Zawrócić się z drogi.
Zawrócił się i poszedł inną drogą.
Słownik języka polskiego . 2013.