ziele

n I; lm M. zioła, D. ziół

1. częściej w lm «roślina roczna, dwuletnia lub wieloletnia o pędach nadziemnych miękkich, nietrwałych; roślina zielna; w lp także w znaczeniu zbiorowym»

Aromatyczne zioła.

Zioła lecznicze, przyprawowe.

Uprawiać, zbierać, suszyć zioła.

Ścieżka zarośnięta zielem.

∆ bot. Jaskółcze ziele «Chelidonium maius, bylina z rodziny makowatych, o charakterystycznym, ostrym zapachu i żółtych kwiatach, zebranych w luźny baldaszek; zawiera gęsty, żółtopomarańczowy sok z trującymi alkaloidami; pospolita na przydrożach, rumowiskach, w zaroślach i szczelinach skalnych; glistnik»

∆ Kurze ziele «Potentilla erecta, bylina z rodziny różowatych, o owłosionych liściach i żółtych kwiatach, rosnąca na pastwiskach, w lasach i w zaroślach; stosowana w ziołolecznictwie ze względu na kłącza bogate w garbniki; pięciornik»

2. zwykle w lm «ususzone, często odpowiednio spreparowane rośliny zielne lub ich części, także części innych roślin (np. kora kruszyny, owoc dzikiej róży), stosowane w lecznictwie i w przemyśle spożywczym (np. jako przyprawy); napar, wywar z tych roślin; ziółka»

Paczka, szklanka ziół.

Zioła na kaszel, przeciw kaszlowi.

Naparzyć ziół.

Pić zioła.

Leczyć (się) ziołami.

Przyprawić sos, zupę ziołami.

∆ Ziele angielskie «suszone, niedojrzałe owoce drzewa pimentowego, mające pikantny smak i swoisty zapach; pieprz angielski»