- zniknąć
- dk Va a. Vc, \zniknąćnę, \zniknąćniesz, \zniknąćnij, \zniknąćnął a. znikł, \zniknąćnęła a. \zniknąćkła, \zniknąćnęli a. \zniknąćkli, \zniknąćnąwszy a. \zniknąćkłszy - znikać ndk I, \zniknąćam, \zniknąćasz, \zniknąćają, \zniknąćaj, \zniknąćał1. «stać się niewidocznym, skryć się»
Zniknąć za horyzontem, za zakrętem, we mgle, w mroku.
Zniknąć w tłumie.
Słońce znikło za chmurami.
Zniknąć z oczu.
2. «odejść, wyjść skądś (zwykle niepostrzeżenie, nagle); podziać się nie wiadomo gdzie»Zniknąć z przyjęcia.
Zniknąć bez śladu, bez wieści.
Odkąd zniknęła jak sen jaki złoty, usycham z żalu, omdlewam z tęsknoty! (Słowacki)
◊ Zniknąć z widowni, z horyzontu, ze sceny «wycofać się z czynnego życia, porzucić jakąś działalność»◊ Zniknąć z czyjegoś życia «odsunąć się od kogoś, zerwać z kimś kontakt»3. «zostać zabranym, ukradzionym, przywłaszczonym; zginąć»Zniknęły wszystkie cenne rzeczy.
Palto znikło z wieszaka.
4. «przestać istnieć, przestać gdzieś być; zaniknąć»Śnieg szybko znikał.
Znikły wszystkie stare rudery.
Jedzenie szybko znikało ze stołu.
Uśmiech zniknął z jej twarzy.
◊ Zniknąć z powierzchni ziemi «zostać zburzonym, zniszczonym doszczętnie; przestać istnieć»
Słownik języka polskiego . 2013.