- żartowniś
- m I, DB. \żartowniśisia; lm M. \żartowniśisie, DB. \żartowniśisiów«człowiek lubiący żartować; kawalarz, dowcipniś»
Nie mógł znieść figlów tego żartownisia.
Słownik języka polskiego . 2013.
żartowniś
Look at other dictionaries:
żartowniś — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. żartowniśisie, D. żartowniśisiów {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek, który umie i lubi żartować, obdarzony dowcipem; kpiarz, kawalarz, dowcipniś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niewczesny żartowniś. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
sowizdrzał — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIIa, Mc. sowizdrzałale {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} osoba niepoważna o trzpiotowatych cechach charakteru; trzpiot, wesołek, żartowniś {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błazen — m IV, DB. błazenzna, Ms. błaźnie; lm M. te błazenzny a. ci błaźni 1. «aktor cyrkowy występujący w roli komicznej; klown» Błazen cyrkowy. Grać rolę błazna. 2. «człowiek zachowujący się niepoważnie, ośmieszający się, stający się pośmiewiskiem;… … Słownik języka polskiego
cichy — cisi, cichszy 1. «mało słyszalny, niegłośny, niehałaśliwy» Cichy głos, śpiew, śmiech. Ciche dźwięki, kroki. przen. a) «nie zwracający na siebie uwagi otoczenia, skromny, małomówny, nieśmiały; skłonny do ustępstw, uległy, potulny, łagodny» Ciche,… … Słownik języka polskiego
dowcipniś — m I, DB. dowcipniśisia; lm M. dowcipniśisie, DB. dowcipniśisiów «człowiek lubiący dowcipkować; żartowniś, kawalarz» Nie mógł znieść żartów tego dowcipnisia … Słownik języka polskiego
facecjonista — m odm. jak ż IV, CMs. facecjonistaiście; lm M. facecjonistaiści, DB. facecjonistatów 1. «człowiek skłonny do żartobliwych pomysłów, lubiący opowiadać facecje; żartowniś, dowcipniś» Niezrównany facecjonista. 2. lit. «autor facecji» Facecjoniści… … Słownik języka polskiego
figlarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y a. ów «ten, kto płata figle, kto psoci; żartowniś, psotnik, swawolnik, zbytnik» Wielki, złośliwy figlarz … Słownik języka polskiego
kawalarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y «ten, kto opowiada kawały, robi kawały; figlarz, żartowniś» … Słownik języka polskiego
komik — m III, DB. a, N. komikkiem; lm M. komikicy, DB. ów 1. «aktor grający role komiczne; rzadziej: klown cyrkowy» Publiczność oklaskiwała ulubionego komika. 2. «człowiek z dużym poczuciem humoru, rozśmieszający otoczenie; wesołek, żartowniś» Dowcipy… … Słownik języka polskiego
kpiarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y «człowiek skłonny do kpin, naśmiewający się z innych; żartowniś, szyderca» Złośliwy kpiarz z niego … Słownik języka polskiego
